We zijn verliefd op Laos. Wat een prachtig mooi land is dit en wat een vriendelijke, zachtmoedige mensen wonen hier. Vooral dat laatste is een echt wonder als je weet dat 'het westen' hier in de Vietnam oorlog 700 kilo bommen per Laotiaan heeft gedropt. Het levenstempo is rustig en relaxed en we voelen ons hier dan ook heerlijk thuis. Te meer daar er ‘s morgens weer (stok)brood is voor het ontbijt, het verkeer weer rechts rijdt, er weer overal (spotgoedkoop) bier verkrijgbaar is en we hier bijna nog meer fietsen dan in Nederland.

Een kleine drie weken geleden vlogen we van Borneo via Kuala Lumpur naar Vientiane. Dit is de kneuterigste hoofdstad die wij ooit bezocht hebben. Overwegend laagbouw, brede, lege straten, geen schreeuwerige reclames of muziek en simpele plastic-tafeltjes-en-stoeltjes-restaurantjes langs de oevers van de brede Mekong rivier. We hebben drie dagen te voet en op de fiets het stadje doorkruist en de Arc de Triomphe van Laos en wat Wats (boeddhistische tempels) bezocht. Een uurtje bussen vanaf de stad hebben we ons ook nog verbaasd in Xieng Khuan, een even excentriek als fotogeniek boeddha en hindoe-beeldenparkje aan de Mekong.

Halverwege juli zijn we met de VIP-bus naar Vang Vieng gereisd, waar we ons mooiste hoteluitzicht tot nu toe troffen; de langsstromende Nam Song rivier met daarachter steile, donkergroene karstheuvels omgeven door felgroene rijstvelden. In Vang Vieng zelf is het toerisme helaas erg uit de band gesprongen. De overwegend australische backpackers komen hier om te tuben. Ze zakken ‘s middags in een tractorbinnenband de rivier af, waarbij ze om de vijf meter aan (proberen te) leggen om zich in een bamboe junglekroeg te bezatten onder keiharde housemuziek. ‘s Avonds in het dorpje zwalken de meesten dan bandeloos bezopen door de straten. Beetje beschamend, maar tegelijk ook wel grappig om te zien. Wij zijn immers ook jong (geweest?). Zelf hebben we een mooie kayaktocht over de Nam Song gemaakt, zonder nat te worden tot aan het laatste karstgrotbezoek. Daar moesten we wadend in en zwemmend weer uit. Een donkere, beetje spannende en erg leuke ervaring.

Een minibusje bracht ons verder naar boven, naar Luang Prabang. Je koopt in Laos wel een kaartje voor een ruime VIP-bus, maar ze zien bij het vertrek pas of ze voldoende stoelen hebben. Het overschot gaat in de minibusjes, die wel een stuk sneller zijn. Maar wij hebben daarna de dubbele tijd nodig om onze stramme spieren en trombosebeentjes te laten herstellen. Luang Prabang is de oude hoofstad van Laos en is nog rustiger, maar ook franser en sjieker dan Vientiane. De stad is bezaaid met (ooit meer dan 65) Wats en wij blijven het leuk vinden om daar rond te dwalen. De sierlijke tempels, gevuld en omgeven door boeddhabeelden en vriendelijke, nieuwsgierige monniken zorgen voor een harmonieuze, positieve sfeer.

Twee jonge meiden hebben in Luang Prabang ons vertrouwen in de nederlandse medemens hersteld. Noor en Yvonne zaten vast in het stadje door niet-werkende bankpassen en een aangekondigde stroomonderbreking. Zij wilden dolgraag naar Vietnam en omdat ezels een kei-goed karakter hebben (tenminste, er is iets met ezels en stenen, toch?), hebben wij deze aardige landgenoten ongevraagd een paar tientjes geleend voor de busreis. En voordat zij de Kippen (Laos geld) in hun buideltjes hadden, hadden wij de Euro's al op onze bankrekening staan. Hulde en hoera!

In Luang Prabang hebben we een fietstochtje aan de overkant van de Mekong gemaakt. Daar vroegen we de weg voor de plaatselijke kapsalon, of beter het kaphutje. Behalve de weg vertellen, wilden de dames na wat aarzelend gegiechel ook best Fons' wilde haren knippen. Op het plastic tuin/kappers-stoeltje dacht hij eerst nog bij de thuiskapster te zitten, maar als snel werd hij bang dat de kapster helemaal niet thuis was. En dat het lieve buurmeisje hem aan het plukken was met haar botte schaar. Zij dunde wel de zijkanten uit, maar liet alles boven en achter in wilde verwarring. Nu dunt moeder natuur Fons' bovenkant al een aantal jaren zelf uit, maar in zijn nek bleef een vol, lang matje hangen. Als toefje op de taart wastte het meisje na (?) het knippen zijn haren en trok er een scherpe Laos-zijscheiding in. Gelukkig begon het al te schemeren en konden we met een scherpe scheiding en slappe lachspieren onze fietstocht vervolgen. Nog gelukkiger is dat wij op de fiets altijd onze petjes bij hebben.

Een week geleden zijn we nog verder naar het noorden ge(mini)bust. In Luang Namtha kruiste onze reisroute weer met die van Tom en Jolien. Na een ontroerend weerzien hebben we een ongelooflijk fantastische tweedaagse trekking gemaakt met twee supergidsen, Noi en Samphone. Rondom Lang Namtha ligt het Nam Ha nationaal park en in deze prachtige, bergachtige omgeving leven veel verschillende minderheden. De eerste dag wandelden we een dikke vier uur, met een stevige lunch van rijst, groenten en vlees, door dicht, groen bos naar een groot dorp (450 inwoners) van het Akha-volk. Phouvan is een authentiek, levendig dorpje met twee geestenpoorten en een dorpsschommel, huisjes en hutten van bamboe, hout en palmbladeren, een TV en een enkele brommer, twee waterpompen en stoffige zandstraatjes gevuld met eenden, kippen, varkens, honden, koeien, buffels, afwachtende volwassenen en heel veel enthousiaste kinderen. De mensen zijn armoedig gekleed in westerse kleding, maar dragen ook nog hun traditionele kledij. We hadden een enorme zak ballonnen en een bal meegenomen en dat was een schot in de roos. We hebben ons bijkans een beroerte geblazen en de vele ballonnen zorgden voor spelende kinderen, contact met jong en oud en een steeds kleurrijker dorpje. Na een stevige avondmaaltijd van rijst, groenten en vlees werd het ook in ons gastenverblijf een vrolijk feestje met lachen, klappen, zingen, lao lao (whisky) drinken en kaarten samen met onze gidsen en de Akha-mannen. De vrouwen bleven blijkbaar thuis, met uitzondering van zes mooi geklede meisjes die ons kwamen verwennen met een stevige Akha-massage.

De volgende ochtend hadden we, voor een stevig ontbijt van rijst, groenten en vlees, nog even de tijd om door het dorpje te wandelen. We werden blij begroet door de kinderen en iets bedeesder door de ouderen. Rond een uurtje of half acht werden zij en wij overvallen door een driekwart zonsverduistering. In Nederland wordt zo'n verduistering dagen van te voren van alle kanten belicht, maar hier was het een volslagen verrassing. Wij weten dat de maan voor de zon langs schuift en dat die na een tijdje weer helemaal te voorschijn komt. Zij geloven echter dat een reusachtige kikker de zon aan het opeten is en er onstond een ietwat nerveuze, angstige sfeer. Kinderen en volwassenen staarden in stilte naar de deels verduisterde zonsikkel achter de wolken. Na een uurtje werd de stilte verscheurd door geweerschoten in de lucht die de kikker moesten doden of verjagen. Zoals wij hadden verwacht en zij gehoopt kwam de zon geleidelijk weer in volle glorie terug. Het was echt ontzettend bijzonder om dit natuurverschijnsel zo intens met deze natuurmensen te mogen beleven.

Nog onder de indruk van de zonsverduistering begonnen we aan de wandeling terug richting Luang Namtha. Die voerde over een ander, veel steiler, modderiger en langer pad dan de eerste dag. Het werd een soort Blij-dat-ik-Glij spek(glad)takel; Jolien gleed als eerste, Tom viel het meeste, Fons het mooiste en Margreet liep blind de rivier in om niet achter te blijven bij de rest. Een natte, inspannende, vrolijke afsluiting van twee superdagen.

Met zijn tweetjes trokken wij nog wat verder naar het noordoosten, naar Muang Sing tegen de chinese grens. In hun eigen dorpjes, verspreid over een schitterende vallei, leeft hier de grootste verscheidenheid aan minderheden van heel Laos. Samen met gids Ong hebben we op de fiets dorpen van Mhong, Akha, Tao Dai en Lolo minderheden bezocht. Deze korte bezoekjes konden echter niet tippen aan Phouvan. Daarvoor bleven wij te kort op een plek en was traditionele kleding er al meer verdrongendoor de westerse 'beschaving'. We hebben wel geleerd hoe ze noodles drogen, lao lao brouwen en kleurige stoffen weven. Eergisteren hebben we de ochtendmarkt van Muang Sing nog bezocht, die al rond 5 uur begint en waar Fons zijn kapsel af heeft laten maken ... voor 40 cent!

En nu zijn we na een kort vluchtje vanuit Luang Namtha weer terug in Vientiane, waar we vannacht de VIP-slaapbus naar Pakse in het zuiden van Laos nemen. Als alles vandaag goed gaat met een visum voor Cambodja in ons paspoort, want 9 augustus hebben we in Phnom Penh afgesproken met de Lootjes.

Sabaidee, Fons en Margreet.