Hoe langer we reizen, des te meer tijd lijken we nodig te hebben om een land te ontdekken. Na acht weken Indonesië, waarin we nog niet de helft gezien hebben, zijn we nu zes weken door Maleisië getrokken en hebben ook hier nog onbezochte plaatsen achter gelaten om er ooit eens terug te kunnen keren.

Ruim drie weken geleden zijn we met de jungletrein van Kota Bharu, onze laatste reisverhaal-plek, naar Jerantut gereden. Een treinreis van negen uur door prachtige, groene, bergachtige landschappen. We hebben echter niet zoveel van de uitzichten kunnen genieten, want in de trein ontmoetten we Tom en Jolien. Beiden zijn ook langere tijd op reis en waar komt zij vandaan? Ja hoor, uit het werelddorp Rosmalen! Dus moest er druk gepraat worden over de wijde wereld en ons kleine durpke. De treinreis was te kort om alles te bespreken en dus zijn we een handvol dagen met hen opgetrokken.

We namen samen een longboat naar Taman Negara, een nationaal park in midden West-Maleisië. Daar hebben we twee dagen in de jungle gewandeld, met onder andere een mooie canopytour over hoge, lange, smalle loopbruggen door de boomtoppen. Het was benauwd en heet, dus zweetten we als otters. Vooral de dames waren kletsnat, met de nadruk op klets. Hun voeten stonden af en toe stil, maar hun monden nooit. We hebben ook nog een leuke nacht-safari gemaakt door de palmolieplantages. Onze hostaleigenaar en zijn zoontje van 14(!) wisselden elkaar af als gids/schijnwerper en 4wd-chauffeur.

Als kwartet zijn we teruggekeerd naar Kuala Lumpur, waar wij nog de Batu Caves hebben bezocht. 272 Treden beklimmen om grote grotten te bewonderen, die door hindoes zijn versierd met kleurrijke tempeltjes en geurrijke offertjes. Qua kunst & kitsch is het hindoeïsme onze favoriete godsdienst.

Op 23 juni vlogen we naar Borneo. Dit eiland wordt verdeeld tussen drie landen; indonesisch Kalimantan, Brunei en maleisisch Sarawak en Sabah. Onze eerste lokatie in Sarawak was Kuching, een moderne, grote stad met een fraaie rivierboulevard en omgeven door een aantal natuurparken. Wij zijn een dag naar het Bako-park geweest, waar we de lelijkste apen van allemaal hebben gezien. En weet je hoe ze die hier noemen? Orang Belanda, wat Mens uit Nederland betekent. Dat hebben we te danken aan onze voorouders, die zo'n 400 jaar geleden als een der eerste blanken hier hun grote neus lieten zien om die meteen in de plaatselijke handel en politiek te steken.

Van Kuching gingen we per boot, de rivieren zijn de belangrijkste transportroutes op Borneo, via Sibu naar Kapit. Eerst drie uren over de zuid-chinese zee en daarna zes uren stroomopwaarts op de Rejang rivier, de Amazone van Sarawak. De volgende dag voeren we nog eens twee uren stroomopwaarts om het weekend door te brengen in een authentiek longhouse. Dat is een langgerekte rij van 20 tot 100 aaneengesloten huisjes langs een rivier met een gemeenschap-pelijke veranda, waarop het kampong(=dorps)leven zich afspeelt. We overnachtten in de grote woonkamer van de zoon van het kamponghoofd samen met zijn gezin, maar wel ieder op zijn eigen matrasje. Zondagochtend moesten we ons matrasje snel opruimen, want toen bleek de woon-slaapkamer ook de kampongkerk te zijn en begon de vroege mis al om acht uur. In de middag voeren we met zoonlief, diens dochter en een oom naar een rivierstrandje voor een bbq met frisgewassen kip (in de modderbruine rivier) en de onvermijdelijke sterke drank, arrack. In dit soort afgelegen longhouses valt weinig te beleven en is drank voor sommigen een ontsnapping aan verveling. Het weekend was ongepolijst en niet optimaal georganiseerd, maar het was een boeiende kennismaking met het echte longhouse-leven, die ons het eigen thuisleven toch nog meer leert waarderen.

Met boot en vliegtuig reisden we via Sibu naar Mulu nationaal park. Borneo heeft heel veel natuur, alhoewel vanuit de lucht ook blijkt dat veel land groen gekleurd wordt door de talrijke en uitgestrekte palmolieplantages. Mulu is beroemd vanwege haar steile groene kalksteenheuvels en enorme grotten. We hebben er vier van binnen bekeken,waarvan er één de grootste grottunnel van de wereld is. In de hele wereld blijkt dat '-ste van de wereld' erg belangrijk te zijn. Dus als jouw grot niet de grootste is, dan verbijzonder je hem tot grottunnel en dan kun je er 'grootste van de wereld' op plakken. De grottunnel trekt niet alleen veel toeristen, maar ook miljoenen vleermuizen. Tegen de avond verlaten die in een lange, lange sliert de grot. Dat schouwspel duurt wel een halfuur; indrukwekkend en nekverrekkend.

Omdat Fons zich uit zijn jeugd nog de exotische film 'de Sultan van Brunei' kon herinneren, zijn we daar twee dagen op bezoek geweest. Niet bij de sultan zelf, want die nodigt alleen op zijn verjaardag al zijn onderdanen uit om te komen eten. En daarvoor waren we net een week te vroeg. We zijn twee dagen in de rustige, groene hoofdstad Bandar Seri Begawan geweest en hebben daar het grootste waterdorp van de wereld(!), het sultan-museum en een schitterende moskee bezocht. Door de olierijkdom is hier wél alles goud wat er blinkt.

Vanuit Brunei hebben we ook onze reisplannen met Roland, Wilma, Sjoerd en Thomas kortgesloten. Begin augustus gaan we de Lootjes kroelen en voelen in Phnom Penh om vandaar twee weken te toeren in Cambodja en Thailand. We hebben daar veel zin in en ontdekten ineens dat dit blije feit nog maar een goede maand weg is. Omdat we voor die tijd Laos willen bezoeken, gaf dat wat minderdagen voor Sabah.

In Sabah zijn we met de boot vanaf Bandar via pulau (eiland) Labuan aangemeerd in Kota Kinabalu voor één nachtje. Een levendige stad met een grote vismarkt. Sommige van de dode vissen daar heeft Fons twee dagen later tijdens het duiken bij pulau Kapalai en Mabul in levende lijve gezien. Eigenlijk wilde hij duiken bij Sipadan, dé mooiste duiklokatie in Maleisië. Helaas zijn er veel meer mensen die reizen en duiken en blijkt Sipadan volgeboekt tot en met september. Terwijl Fons een dag in zee dook, dook Margreet in een kleurspoelinkje bij de plaatselijke kapper. Duiken is hier goedkoop, maar de kapper kost helemaal bijna niets.

Na een ouderwets busreisje zijn we eergisteren aangekomen in onze laatste maleisische reisplek; Sepilok. Hier hebben we het Orang Utan (Mens uit het Bos) opvangcentrum bezocht, twee keer op een dag zelfs. Zo mooi vonden wij het om deze prachtige beesten van dichtbij te zien. Ze vangen hier verweesde of gevangen jonge Orang Utans op, die ze trainen voor een leven in de vrije natuur. En daar zouden wij ze ook nog graag eens willen gaan bekijken.

Genoeg redenen dus om ooit nog eens terug te komen in Sabah en tegelijk om vast te stellen dat we ook in Maleisië een fantastische tijd hebben gehad. En nu verheugen we ons alweer op Laos, een nieuw land met nieuwe mensen en culturen, waar we zaterdag naar toe vliegen.

Liefs en groeten, Margreet en Fons.