Bijna 20 dagen en 20.000 kilometers geleden schreven we ons laatste reisverhaal in Zuid-Amerika. Dat is in twee opzichten erg lang geleden, vandaar dat dit verhaal wat langer uitpakt dan normaal.

29 Maart zijn we van Buenos Aires naar Kuala Lumpur gevlogen. Inclusief twee tussenstops in Zuid-Afrika zaten we zo'n 22 uur in het vliegtuig en dat leverde twee paar dikke benen op. “Het zijn stevige benen die de weelde kunnen dragen” en omdat wij dit reisjaar nog steeds meer beschouwen als een ongekende weelde komen die dikke benen goed van pas.

Op onze eerste dag in Kuala Lumpur hebben we een visum voor Indonesië geregeld. Daar waren drie bezoekjes aan de Indonesische Ambassade voor nodig; 1.lange broek aan gaan trekken, 2.papieren invullen en afgeven, 3.paspoort met visum ophalen. De tweede dag hebben we met de hop-on hop-off bus Kuala Lumpur doorkruist, een mengeling van hypermoderne gebouwen en aziatische straatjes, winkeltjes, geurtjes en mensjes.

Slechts één toeristendagje in KL (we komen er nog terug), want de volgende dag vlogen we al vroeg weer door naar Bali. Hier gaan we begin mei José, Jan, Veerle en Ruben ontmoeten. Dat is ons eerste fysieke familiecontact sinds een half jaar en daar kijken we naar uit. Voordat het zover is, bezoeken we eerst de Sunda eilanden. Na een relaxed stranddagje op Bali sprongen we weer in het vliegtuig, deze keer naar Flores. We vlogen lekker laag en hadden zo een prachtig bovenaanzicht op groene Indonesiche eilanden in een blauwe zee.

We hebben een overnachtinkje gedaan in Ende en zijn vervolgens met de bus naar Moni gereden. De bus op Flores is wel even wat anders dan de luxe bussen in Argentinië. Ten eerste liggen de “busterminals” minimaal vijf kilometer uit het centrum, zelfs in de kleinste gehuchtjes. Volgens ons alleen maar om de ojeks (brommertaxi's) en de bemo's (deeltaxibusjes met boemboemmuziek) aan klanten te helpen. We hebben zo al een aantal keren met rugzak achterop op de brommer en in een bemo gezeten. De bus zelf is een gezellige verzamelplaats voor mensen, dieren en bagage met 24 vaste, smalle zitplaatsen. In, op en aan de bus passen met gemak 40 mensen, 3 geiten, 10 kippen, 25 zakken en manden, 10 kistjes, 5 bundels hout, zeker 30 tassen en rugzakjes en 2 grote rugzakken (die van ons). De dienstregeling is ook even wennen: “De bus naar Riung komt om 10 uur” betekent niet dat die dan vertrekt. Nee, ergens rond 10 uur komt er een busje maar dat maakt eerst een aantal schijnbewegingen, waaronder een zoektocht naar passagiers door het hele dorp, om dan tegen enen pas echt te vertrekken. Geduld is dus een schone zaak. Toch genieten we van deze busritten met vriendelijke, lachende Floriaantjes en de prachtige natuur langs de slingerdraaihotsek(n)otsweg, die de dorpjes op Flores met elkaar verbindt.

Bij Moni hebben we de heilige vulkaan Kelimutu beklommen, achterop ojeks hoor, en daar de drie gekleurde kratermeren bewonderd. De volgende ochtend hebben we de weekmarkt bezocht en, na het ontbijt, een oud “chiefhouse” in een dorpje in de buurt. We zouden ook nog een “chiefmummy” gaan bekijken, maar na een ojektochtje van een klein uurtje bleek de sleutelbezitter niet thuis. Omdat het bezoekje waarschijnlijk toch maar een dooie boel zou worden én de ojekrit zelf al fantastisch was vonden we dat niet eens zo erg.

Van Moni gingen we per “travelcar” in zo'n zeven uurtjes naar Bajawa. De travelcar is het luxe, snellere alternatief voor de bus; zevenpersoons auto's met airco (die ze niet gebruiken) en waar ze bij ons twaalf personen in wisten te proppen. Nee, geef ons de bus maar! In Bajawa ontmoetten we Siri en Kirsten, uit Den Bosch en … Rosmalen! Met z'n viertjes plus gids hebben we vorige week woensdag een trip in de omgeving gemaakt; een wandeling naar het kratermeer van de Wawanuda-vulkaan, bezoeken aan de twee traditionele dorpjes Bena en Luba en een ontspannen afsluiting in de warmwaterbronnen, met warmwaterval, van Soa.

Van Bajawa ging het naar Riung, waar we in het hotel van de missionarissen hebben geslapen. We hebben een dag met een bootje rondgevaren en gesnorkeld in het 17 Islands Marine Park voor de kust. Mooie natuur, boven en onder water, en een grote kolonie vliegende honden (errug grote vleermuizen).

Eerste paasdag wilden we vertrekken; de christen buschauffeur zou die dag niet, maar de moslim buschauffeur wél rijden. Dus zes uur 's ochtends zaten we bepakt en bezakt in spanning langs de weg te wachten. Tevergeefs, want ook de moslim chauffeur bleef die dag te bed. Dat werd dus een verplicht dagje niks doen. En dat kan héél goed in Riung, want daar is niks te doen. Sterker nog, er is alleen 's avonds stroom, van een aggregaat. Toch werd dit ook weer een verrassend leuke dag. Op onze wandeling door het dorp werden we spontaan in en op z'n Paasbest toegezongen door een klasje kinderen. Zie het maar eens droog te houden bij prachtig gezongen refreinen als “I love you” en “I am so glad that you are here”.

Tweede Paasdag kennen ze hier gelukkig niet en bracht de bus ons via Bajawa (drie uur) naar Ruteng ( vijf uur). Hier hebben we een nachtje gerust voor we met ojek, bus en bemo doorreden naar Labuanbajo. Onze billen dachten waarempel even dat ze weer terug waren in Guatemala. Labuanbajo heeft een eilandbespikkelde baai met prachtige zonsondergangen en daar kijken wij op uit vanaf ons terras. Afgelopen woensdag hebben we een dag gedoken en gesnorkeld met acht andere Nederlanders. Zowel de duikschool als ons hotel heeft Nederlandse eigenaressen en … “soort zoekt soort” blijkt maar weer eens. Het zeegebied voor Labuanbajo is boven en vooral onder water adembenemend mooi. Wij hebben prachtig koraal, zeeschildpadden, roggen en de meest fantastisch gekleurde vissen gezien.

Eer- en gisteren zijn we met een bootje naar de eilanden Rinca en Komodo gevaren. Speciaal om de Komodo-draken te zien, maar ook om te snorkelen en te genieten van de vaar- en kookkunsten van kapitein Runding en zijn neefje Agus. We moeten oppassen met al het lekker Indonesisch eten, omdat we anders dadelijk niet meer (charmant) in onze badkleding passen. En die hebben we in dit uitgestrekte eilandenrijk nog vaak nodig. De Komodo-draken waren lui, maar met een lengte van twee tot drie meter maken deze grootste reptielen ter wereld nog steeds veel indruk. Ze zijn echter niet zo indrukwekkend als de manta's waar we gisteren tussen gesnorkeld hebben. Met hun spanwijdte van drie tot vijf meter zweven ze gracieus door het water en wij vonden het een beetje spannend en ongelooflijk mooi om deze reusachtige, sierlijke vissen van zo dichtbij te mogen zien.

Een lang verhaal, maar er was ook veel te vertellen. Morgen reizen we verder westwaarts; eerst via Sumbawa naar Lombok om verder te genieten van Indonesië en haar mensen en begin mei op Bali ook nog eens van onze eigen mensen. Wij zijn echte bofferds!

Sampai bertemnu lagi, Margreet dan Fons.