Het reizen is weer begonnen; we zitten nu in Punta Arenas, zo´n 5000 kilometers ten zuiden van ons laatste reisverhaal uit Huaraz. Op onze laatste dag daar, woensdag 11 februari, heeft Guido ons meegenomen naar de vallei van Vicos. Dat is het dorp waarmee hij samenwerkt op het gebied van duurzaam toerisme. Het werd ´n beetje een natte, maar heel leuke dag met een 4x4 rit over soms erg steile hobbel- en knotswegen. De vallei is erg groot, groen en mooi en aan het einde ligt een prachtige groene laguna. Op de terugweg hebben we een bezoekje gebracht aan de burgemeester van Vicos, Julian, die zijn blootvoetse werk op het land graag voor ons onderbrak. De hartelijke ontvangst in zijn adoben huisje was een passende afsluiter van drie weken Huaraz.

Het afscheid van Huaraz en de ontvangst in Santiago de Chile waren allebei een koude douche. In Huaraz was dat de schuld van een gesprongen warmwaterleiding en in Santiago van een douanehond. De koude douche in Huaraz werd ruimschoots gecompenseerd met het warme afscheid door Tamara. Zij zwaaide ons `s morgensvroeg uit bij de bus, die ons in acht uur naar Lima bracht. Daar stapte we om tien uur op het vliegtuig, dat drie uur later om drie uur `s nachts (Ra Ra?) in Santiago landde. Bij de bagageband liep zo`n klote golden retriever rond, die de koffers en rugzakken aan het besnuffelen was. 'Drugs!', dachten wij. 'Fruit, verse deegwaren of vlees!', dacht die joekel. In Fons` dagrugzak vonden hij en zijn trutbaasje twee vergeten appeltjes. Omdat we op het formulier 'Niets aan te geven.' hadden ingevuld, mochten we nieuwe formulieren invullen, een verklaring afleggen bij de douane én ... TWEEHONDERD DOLLAR boete betalen. Wat een zeikerds, die Chilenen! We snappen nu ook waar het spreekwoord 'Een appeltje voor de dorst.' vandaan komt. 10.000 Peruaanse appeltjes naar Chili en je bent verdorie miljonair. Jammer voor ons én de Chileense middenstand, want ons fooienbeleid wordt hier natuurlijk drastisch teruggeschroefd.

Gelukkig bleek Santiago een leuke, zonnige, zomerse stad. We werden blij verrast met lange, lichte avonden en uitnodigende terrasjes en restaurantjes. We waren ons financiële leed dan ook snel weer vergeten. We hebben drie prettige dagen in de stad gehad met fijne wandelingen en lekker eten en drinken. Chili betekent onder andere weer betaalbare wijn en in dit weekend ook een verrassend Valentijnsdiner.

Zondagnacht, 15 februari, zijn we in een bus met riante ligstoelen naar Puerto Montt gereden. Een rit van twaalf uren, die we voornamelijk slapend hebben doorgebracht. Maandagmiddag laat vertrokken we met de veerboot 'Evangelistas' naar Puerto Natales in Patagonië. Gedurende de vierdaagse vaartocht werd het weer, wat begon met regen en grijze wolken, steeds beter. De fjorden, kanalen, eilandjes en het water werden dan ook steeds mooier. In de prachtige omgeving waren zeehonden, dolfijnen en veel zeevogels te zien. Vooral het bezoek aan de grootste gletsjer van Zuid-Amerika, onze eerste gletsjer ooit, de Pius XI was ijselijk mooi. De Pisco Sour en de Whisky on the Rocks met gletsjerijs van duizenden jaren oud waren bijzonder lekker en gaven welkome centrale verwarming in onze verkleumde lijven.

Afgelopen donderdagmiddag meerden we, goed gevoed en uitgerust, aan in Puerto Natales. Vanuit dit stadje hebben we vrijdags en zaterdags het prachtige Patagonische park 'Torres del Paine' bezocht. Eerst een dagje de fullday tour in een busje gevuld met Fransen, Italianen, Israëlis, Chilenen, het blije zoontje van de chauffeur en wijzelf. Bij de hoogtepunten van het park werden we losgelaten om foto´s te maken en wat stukjes te wandelen. We hebben veel guanaco´s (soort lama), condors, huemuls (soort hert), vossen, nandu´s (soort struisvogel), flamingo´s en andere vreemde vogels gezien. Schitterend waren ook de mini ijsbergjes, die van de gletsjer Grey kwamen afgedreven. Zaterdag hebben we een kleine werkdag gewandeld vanaf een van de parkingangen naar de Mirador Torres del Paine en weer terug. Dit is het uitkijkpunt op de rotsformatie, waaraan het park haar naam dankt. Vooral het laatste stuk was klimmen, klauteren, puffen en zweten geblazen, maar het uitzicht was de moeite waard. We waren ´s morgens om zeven uur vertrokken en kwamen ´s avonds om tien uur moe maar voldaan terug in ons hostal. Snel even douchen en daarna lekker slapen.

Gisteren hebben we uitgeslapen en zijn we nog eens drie uurtjes verder naar het zuiden gereisd, naar Punta Arenas. Vandaag en morgen zijn we daar bezig met het regelen van onze vliegreis naar Azië, eind maart. We slaan Nieuw Zeeland dus over. Een jaar is echt te kort om ons reisplan helemaal te kunnen volgen. In het laatste stukje februari gaan we naar het zuidelijkste stukje land boven Antarctica, naar Vuurland. En in maart gaan we dan weer langzaamaan omhoog in Argentinië. Nog een hele hoop leuke dingen te zien en te doen!

Alaaf, Alfonso y Margarita.