Huaraz ... wat een geweldige tijd hebben wij hier (nu bijna) gehad! We voelen ons thuis in dit stadje, waar we alles en meer hebben gevonden dan we nodig hebben. Eten en drinken, een eigen (t)huis, indrukwekkende natuur, vrijwillig werk, gezelligheid, plezier en hele aardige en lieve mensen en mensjes.

In zo´n tweeëneenhalve week vrijwilligerswerk hebben we een warme band gekregen met onze kokkinnen en kinderen. Iedere werkdag was een feest, dat begon met de wandelingen naar Los Pinos en Ichoca. Die werden opgevrolijkt met mooie panorama´s, hartelijke begroetingen en kinderen die met ons mee wilden lopen. 'Margarita, Alfonso ...Espera un momentito!' (Margreet, Fons ... Wacht eventjes!) klonk het dan vanuit een huis of bovenop de berg. Dagelijks begroetten onze keukenprinsessen, Magda en Elita in Los Pinos en Roxanna in Ichoca, ons met een warme kus en omhelzing. In Los Pinos hebben we heel wat uurtjes gepeld, geschild, gesneden, gewassen, geraspt én gekletst en gelachen met Magda en Elita. In Ichoca kwamen we tegen etenstijd aan en was het in de keuken vooral mooi en knap om te zien hoe Roxanna daar op een houtvuur voor zo´n veertig kinderen een voedzame maaltijd kookte. De laatste drie dagen zelfs zonder stromend water, zodat ook Fons een keer water uit de rivier moest halen. Alledrie deze lieve vrouwen lieten ons ook nog eens graag van hun kookkunsten proeven.

Omdat de eetlokalen zelf en de spellen en het speelgoed van de kinderen in goede staat zijn, hebben we in overleg met Tamara de keukeninventaris van onze prinsessen vernieuwd en aangevuld. Daarvoor hebben we een greep gedaan in ons goededoelenpotje. Omdat we het niet konden laten, hebben we toch nog een paar ballen en spellen gekocht. Op deze manier komt jullie en ons geld via het eten en de spellen zo direct mogelijk ten goede van 'onze kiendjes' in de eetlokalen.

Zij hebben de spullen en ook liefde en aandacht hard nodig. Deze kinderen hebben over het algemeen geen onbezorgde jeugd. Hun geschiedenis varieert van onvoldoende ouderzorg, armoede, ontwrichte gezinnen tot soms echt schokkende verhalen. Met dat in onze gedachten is iedere lach, vreugdekreet, knuffel, grap, spontane apestreek, trotse blik en kus, die zij volop met ons gedeeld hebben veel meer waard dan het gebaar op zich. Natuurlijk zijn het ook boefjes die hun en onze grenzen opzoeken. Dat hebben we vooral gemerkt in de laatste week, toen we de activiteiten met z´n tweetjes mochten doen. Met ons beperkte Spaans was het soms best lastig een beetje orde te krijgen en houden. Maar het samen handen wassen, nivea smeren, bidden, zingen, eten, tandenpoetsen, spelen en knutselen was toch vooral genieten geblazen. Voor ons en ook voor hen. ´s Avonds en in het weekend waren we dan zó voldaan moe, dat er van de voorgenomen lange bergwandelingen niets meer terecht kwam.

Gelukkig zorgden Huaraz zelf en de aardige mensen hier voor welkome alternatieven, zoals etentjes thuis en in de stad, barbezoekjes of gewoon lekker boodschappen doen op de kleurrijke markt en in het gezellige centrum. Tamara, onze lieftallige vrijwilligerscoördinatrice, en haar vriend Viktor hebben ons helemaal verlekkerd gemaakt op de Peruaanse keuken en de Trece Buhos (13 Uilen) leren kennen, hun thuisbar. Lucho, de eigenaar, begint ons hier al spontaan te groeten op straat. Eppi, de huisgids van de vrijwilligers, nodigde ons afgelopen week al eens bij hem thuis uit. Zonder dat we nog maar een centimeter met hem hadden gewandeld, want dat stonden tot gisteren onze energie en de regentijd in de weg.

Maar gisteren heeft Eppi (ja, ook wij vinden dat een rare naam voor een Peruaan) ons en twee andere toeristen meegenomen op een geweldige wandeltocht naar Laguna 69. In een veertigjarige Chevrolet reed Hector ons over grotendeels onverharde wegen naar het begin van de wandelroute. Tijdens de wandeling van ruim zes uur waren er wel twee lange, koude regenbuien, maar die maakten de droge, zonnige momenten weer extra lekker. De besneeuwde bergtoppen rondom ons en het felblauwe water in de laguna zorgden voor een fantastische wandeldag. En morgen brengt Guido, uit Geldrop, ons diep de bergen in naar mooie natuur en onbekende dorpjes. Guido is hier bezig met het opzetten en uitbreiden van duurzaam toerisme en al twee keer onze eet- en drinkbroeder geweest. Daarna vertrekken we donderdag met dagbus en nachtvliegtuig naar Santiago de Chili. Maandag stappen we dan in Puerto Montt op de boot voor een vierdaagse tocht richting Patagonië.

We zijn dus weer aan het omschakelen van vrijwilligerswerker naar reiziger. Dat is leuk en spannend om wat we gaan doen, maar tegelijk jammer en een beetje pijnlijk om wat we hier achterlaten. Huaraz en alle lieve mensen en kinderen bewaren we voor altijd in onze maag, geest en hart. En volgens goed peruaans gebruik zeggen we hier bij ieder afscheid: 'Hasta Siempre' (Tot Altijd).