We hadden jullie een paar dagen geleden al willen schrijven over onze belevenissen, maar de omgeving en het weer waren die dag gewoon te mooi om onszelf in een internetcafé op te sluiten. Vandaag, 15 januari, zitten we in Loja. Dit is onze laatste stop in Ecuador; morgenvroeg omzeven uur vertrekken we met de bus naar Piura in Peru. Loja is ook weer leuk, maar de weblogplicht roept!

Ons laatste verhaal en foto´s kwamen vanuit Baños, vlak na nieuwjaar. Het plaatsje deed ons denken aan Valkenburg; toeristisch en erg druk, met Ecuadorianen gelukkig, die er genoten van een extra lang nieuwjaarsweekend. Er was allerlei vermaak en zelfs de halve haan met frites was overal te koop. Ook hele cavia met pindasaus is trouwens erg populair bij Ecuadoriaanse weekendtoeristen. Zaterdagmiddag hebben we een behoorlijke wandeling gemaakt tussen twee uitkijkpunten boven de stad en zondags hebben we de hele dag gemountainbiked. Van Baños naar Puyo gaat het volgens de foldertjes zo´n 60 kilometer bergafwaarts. Wij zijn gekomen tot Rio Negro, waar we samen met onze fietsen de bus terug hebben genomen. Het was een lekkere dag, met veel dalen maar soms ook fors klimmen (foei foldertjes!)in een prachtige omgeving met overdonderende watervallen. Op maandag waren bijna alle toeristen verdwenen en was het sereen rustig in Baños. We hebben ´s avonds heerlijk heet gebadderd in de Baños de la Virgen, een van de vele thermale baden in het stadje, onderaan een mooie waterval.

Op Driekoningen zijn we verder zuidelijk gebust naar Riobamba. Dat was daar precies de slotdag van het Fiësta del Niño Rey deReyes. Een sierlijk aangekleed Jezuskind werd, begeleid door een lange, kleurrijke processie/carnavalsoptocht, langs de verschillende kerken in de stad gedragen. Dat was genieten voor ons, maar ook oppassen bleek later. In de drukte werden we namelijk het slachtoffer van een groepje zakkenrolsters. Vriendelijk als we zijn, wilden we de opdringerige dames galant laten passeren om van 'hun' feestje te genieten. Maar ze bleven maar duwen en dringen, tot ze ineens waren verdwenen. 'Oh jé, zakkenrolsters! Zijn we iets kwijt?' Uiteindelijk bleek Margreet gezakkenrold van een etuitje van 50 cent met vijf tampons. Wij wensen de dames veel plezier bij hun volgende cyclus en danken hen voor de goedkope, wijze les. We hebben daarna met zijn vieren (een gewaarschuwd mens telt voor twee) ietsje alerter en met dubbel plezier genoten van Niño Rey´s feestje.

Op woensdag hebben we eindelijk Harrie´s afscheidslied ingevuld: 'Auto, vliegtuig, ´nen trein, ´nen boot. Wat is de wereld toch groot.' Van auto´s (taxi´s, bussen), vliegtuigen en boten genoten we al volop en na ruim drie maanden zoeken, hebben we tenslotte ook een betrouwbare, mooie treinrit gevonden: the Devil´s Nose Train. Vanaf Riobamba gaat drie keer per week een goederentrein over een waar hoogstandje van spoorrailtechniek door een schitterend landschap. Tegenwoordig gaan er weinig goederen meer mee (we hebben twee treetjes bier, een kartonnen doosje plus wat rugzakken geteld), maar des te meer toeristen ... op het DAK. Het was een lange, frisse, prachtige rit van ´s morgens zeven uur in Riobamba tot ´s middags drie uur in Alausí met, als kers op de appelmoes, een echte ontsporing halverwege. De Ecuadoriaanse spoorjongens hadden de boel binnen een half uurtje weer keurig op de rails. Kwestie van kunde en vooral veel ervaring.

Donderdag was een volle dag; ´s morgens om half zeven eerst met de bus naar de markt in Guamote en na terugkeer in Riobamba dezelfde dag door met de bus naar Cuenca. Weer zeven uurtjes verder naar het zuiden. De markt van Guamote was héérlijk; druk, kleurrijk en levendig met veel dieren, spullen en Indigena´s (inheemse bevolking). We kwamen eigenlijk oren, ogen en tijd tekort om alles op te kunnen nemen. De foto´s geven een beetje weer wat wij daar zagen en meemaakten.

In Cuenca hebben we drie dagen doorgebracht. Vrijdag hebben we eerst uitgeslapen en daarna op ons gemak door de stad gewandeld. De stad heeft heel veel mooie gebouwen, parken en pleinen en die worden ook nog eens keurig onderhouden. Onze zaterdagochtend daar was gewijd aan belangrijke nevenactiviteiten: Sjoerd en Thomas waren jarig en dat moest geskyped worden. Erg leuk om het volle huis in het koude Rosmalen te zien en te horen. ´s Middags hebben we, ontspannen wandelend en bussend ('Busje komt zo' klopt op onze reis tot nu toe bijna altijd) een aantal dorpjes in de buurt bezocht. Zondag hebben we met een Noors echtpaar, een Amerikaans gezin en een Ecuadoriaanse gids Parque Nacional Cajas bezocht. Het park heeft bevreemdend mooie landschappen; een sprookjesachtig, mystiek bos met door elkaar heen kronkelende, bruine naaldbomen en frisgroen mos en meer dan 230meertjes in een bergachtig landschap met dichte, lage begroeiing, die aanvoelt als een stevige spons met veel fijne plantjes en bloemetjes. Het was jammer dat het de hele dag regende, maar dat maakt de warme douche en het biertje 'thuis' in het hotel wel extra lekker.

Afgelopen maandag zijn we dan naar Vilcabamba gereisd (ja, met de bus). Een ritje van een kleine zeven uur. Via een omweggetje zijn we ´s middags terecht gekomen in een redelijk af-, maar tegelijk schitterend gelegen eco-hostaria; Rio Yambala. Het wordt gerund door een chaotisch charmant Amerikaans/Engels stel. Een beetje rommelig, maar wel warm. Zowel de ontvangst en de verzorging als ook de erg aangename Finse sauna. Dinsdag hebben we een wandelroute gevolgd naar het leuke dorpje Vilcabamba. Na twee grote flessen bier in de zon hebben we maar een taxi terug genomen. En gisteren, woensdag, hebben we de mooiste paardenrit van ons leven gemaakt. Drie uur heen en ook weer terug door bossen en over bergflanken. Steil omhoog en weer naar beneden en tot ónze schoenen in het water bij rivierdoorgangen. Of de paarden het ook hun mooiste mensenrit vonden, weten we niet. Ten eerste was het nat en daardoor glibberig en ten tweede hebben zij de rit al véél vaker gemaakt. Voor ons is het weer een onvergetelijk Ecuadoriaans avontuur erbij.

En morgen nemen we dus afscheid van het wondermooie Ecuador met al haar lieve mensen. We hebben veel gezien en gedaan, maar ook heel veel nog niet. We hopen en denken dat we hier ooitwel eens terug zullen komen om de onbekende plaatsen te bezoeken en nog eens terug te gaan naar de mensen en plekken die we niet kunnen missen.

Houdoe,
tot Peru.