Twee weken, oeps een jaar zelfs, zijn verstreken sinds ons laatste reisverhaal. Er is teveel gebeurd om alles behapbaar te beschrijven, maar hier zijn wat ons betreft de hoogtepunten.

Dinsdag 23 december zijn we naar het 'midden van de aarde' geweest, 25 kilometers boven Quito. In 1736 heeft de Franse geleerde Condamine hier de precieze plaats van de evenaar (equator ... Ecuador!) bepaald. Nu is er een commercieel complex Mitad del Mundo met monument, tentoonstellinkjes en veel winkeltjes en eettentjes gegroeid. Even verderop heeft de concurrent Inti Ñan met een militair GPS systeem de moderne, exacte locatie van de evenaar gepeild. Slechts 150 meter ligt ertussen; chapeau voor de Franse slag ernaar destijds! In museum Inti Ñan 'bewijzen' ze met leuke, verbazende testjes en spelletjes de krachten rondom de evenaar. Zo draaikolkt water in het Noorden tegen de klok in, in het Zuiden met de klok mee en óp de evenaar helemaal niet. En óp de evenaar kun je, wij ook, een rauw ei makkelijk rechtop op een spijkerkop zetten. 'Try this at home!', want wij zijn benieuwd of het jullie daar ook lukt.

De dag voor kerst, woensdag, zijn we vertrokken naar Otavalo. Op advies van onze 'hostalboy' hebben we ´s middags een wandeling gemaakt naar een verrassend mooie waterval, La Cascada de Peguche. Op een pleintje van niks in een piepklein gehuchtje genoten we op plastic stoeltjes na van de wandeling. We dronken colaatjes van 30 cent in een lekker avondzonnetje met uitzicht op hoge, groengetinte bergtoppen, omzoomd door witte wolken tegen een blauwe lucht. Uit het winkeltje achter ons klonk Zuid-Amerikaanse panfluitmuziek en een langslachend meisje gaf Margreet een spontane knuffel. Dit soort momenten zijn onbetaalbaar, ook al kosten ze maar 60 cent. De Galápagos waren beestachtig mooi, maar allerminst goedkoop en daardoor exclusief. Die kleine gratis geluksmomenten, die ons allemaal spontaan overal kunnen overkomen, zijn voor ons eigenlijk nóg waardevoller.
Kerstavond was voor ons zo op een bijzondere manier begonnen. ´s Avonds in het restaurant speelde boven onze hoofden een film over Jozef, Maria en Jezus. Na het eten belandden we in een openluchtkerstmis met Otavalaans dameskoor. Ons kerstgevoel was daarmee compleet.

Eerste kerstdag, wat in Ecuador nauwelijks wordt gevierd, zijn we naar het Parque del Condor ten zuiden van Otavalo gewandeld. Een Amerikaans stel had ons in Quito hierover getipt; een roofvogelopvangcentrum, dat is opgezet door een Nederlander. We raakten met Joep aan de praat en hij vroeg of we in het hotel van Arthur en Wendy logeerden. Die kwamen immers ook uit Rosmalen?!?! Nu had onze zwager Jan wel eens verteld dat zijn Rosmalense jeugdvriend Arthur een hotelletje had in Zuid-Amerika, maar dit was toch wel héél erg toevallig. Na een enthousiast telefoontje van Joep zijn we dezelfde avond gaan eten in hotel Doña Esther (een aanrader!) bij Arthur, Wendy en dochter Lisa. De gezichten van Arthur en Fons bleken elkaar goed te (her)kennen. Met het oplepelen van steeds meer Rosmalense namen en verhalen werd de herkenning alsmaar groter en leuker. Het werd dan ook een onvergetelijke, supergezellige avond.

Zaterdagochtend om 7 uur hebben we, een beetje brakkig, de markt van Otavalo bezocht; de grootste van Ecuador. De beestenmarkt vonden we het mooist, maar er waren ook markten met kleurige groenten, granen, levensmiddelen en huishoudspullen. En er is heel erg veel Ecuadoriaanse kunstnijverheid en ontelbare souvenirs. Hier hadden we nog een onbetaalbaar leuk, spotgoedkoop momentje: Fons wilde een t-shirt 'voor de verschoning' kopen, maar de verkoper wilde liever Fons´ oude, verwassen t-shirt hebben dan ons geld. Oké dan!

Vanaf afgelopen zondag tot gisteren, vrijdag, hebben we het Quilotoa circuit gevolgd. Dit zijn een aantal kleine dorpjes in adembenemende Andes berglandschappen zo´n 100 kilometers onder Quito. Twee nachten hebben we geslapen in Chugchilán in hostal Mama Hilda. (Geen Duitse hoor: Wir sehen so etwas nur einmal durch die fingers). Schitterend uitzicht en een prachtige omgeving waar we met de 14-jarige buurjongen Jorge een lange, mooie wandeling hebben gemaakt vanaf de Quilotoa krater met haar blauwgroene meer terug naar 'Mama'.

Oud op Nieuw hebben we gevierd in hostal Gilocarmelo in Saquisilí, een goede tip van ex-collega Leon. Samen met de familia 'Gilacarmelo' en een Franse, Amerikaanse, Nederlandse en een Nicaraguaanse toerist hebben we op straat rond een groot kampvuur gezeten en gedanst op luide Latino muziek uit de disco-auto van de zoon. Om twaalf uur hebben we het oude jaar, met haar fouten en onvolkomenheden, in de vorm van een manshoge pop ritueel verbrand om ruimte te maken voor een fris, nieuw jaar.

Nieuwjaarsochtend heeft Laura, de vrouw des hostals, ons vergezeld naar de weekmarkt in Saquisilí. Normaal is het een van de grootste markten van Ecuador, maar de vaste verkopers hadden ´s nachts blijkbaar iets teveel gedronken. Na een stevig ontbijt namen Carlos en Diana, vader en dochter, ons mee voor een beklimming van de vulkaan Cotopaxi. Eerst met de auto naar 4500 meter en vervolgens te voet naar de schuilhut op 4800 meter. Vanaf daar nóg ietsje hogerop naar de eeuwige sneeuw. Door de hoogte waren we daar toch meer dan uur mee bezig. Op de terugweg liet Carlos ons mooie lagunes zien en gigantische rotsblokken, die Cotopaxi lang geleden kilometers ver weg had 'gespuugd'.

Bij Arthur en Wendy was het net of we een beetje thuis kwamen. Maar ook bij Mama Hilda en Gilocarmelo waanden we ons meer familie dan gasten. Hollandse en Ecuadoriaanse Ecuadorianen zijn warm, zorgzaam, hartelijk en enthousiast. Wij voelen er ons erg welkom en thuis. Ook hier in Baños, waar we gisteren zijn aangekomen.

Al onze liefde en zegen
voor tweeduizendnegen!