Ondanks het motto 'haastige spoed is zelden goed' zijn we toch al weer twee landen opgeschoven sinds ons laatste reisverhaal uit León, Nicaragua. Na een voorspoedige, tweedaagse busreis door Costa Rica (waar we twee jaar geleden zijn geweest) zitten we nu in Bocas del Toro, Panama.

Vorig weekend hebben we doorgebracht in Granada. Zaterdag vielen we daar met onze neuzen, figuurlijk gelukkig, in een paardenspektakel. ´s Middags verzamelden zich in een parkje buiten het centrum wel 100 of meer cowboys en paarden. Zij zouden in een parade naar de stad rijden, maar niemand kon ons vertellen wanneer precies. Eerst moest er flink gegeten en gedronken worden! Toen we ´s avonds zelf op een terrasje zaten te eten, kwam de hele stoet ineens langs ons tafeltje gelopen. Het was een soort kruising tussen carnaval en Anky van Grunsven. De kunst was blijkbaar om zo mooi mogelijk dansend op de opzwepende muziek van dweilorkestjes het publiek en elkaar te imponeren en vermaken. Voor sommigen viel dat niet mee; het paard had wel een bit in de mond, maar het baasje een groter stuk in de kraag.
Zondag hebben we heel Granada doorgewandeld vanuit ons hotel, wat al helemaal in kerstsfeer was ingericht. Dat is toch een raar idee bij meer dan 25 graden en een minimale kans op sneeuw. Het centrum van Granada is on-centraal-amerikaans netjes en kleurig en keurig gerestaureerd. Hier hangen de meeste toeristen rond en liggen veel hotels en restaurants. Verder van het centrum is het wat slordiger en zijn de kleuren wat valer, maar is het wel levendiger en Nicaraguaanser.

Afgelopen maandag zijn we vertrokken naar Isla Ometepe, het grootste zoetwatereiland van de wereld, in het Lago de Nicaragua. Na onze stadse week in León en Granada hebben we daar drie dagen op het 'platteland' doorgebracht. Ons thuis was een cabaña op Finca Magdalena, een coöperatieve boerderij aan de voet van vulkaan Maderas. 24 Families verbouwen daar bananen, koffie, cacao, bonen, rijst en maïs en houden er wat vee en toeristen. Het was er groen, mooi en rustig en het eten, drinken en slapen waren prima verzorgd. Alleen die vulkaan, hè. Die moest weer beklommen worden. En dat viel deze keer niet mee; heel steil, steeds modderiger en een hoog klimtempo. We hebben de top, met kratermeer naar het schijnt, deze keer niet gehaald. Maar het was wel weer een hele mooie wandeling door dicht bos met in de afdaling nog een ontmoeting met een groep brulapen. Na zo´n zware wandeling is het heerlijk om even bij te komen in de cabaña. Bijkomen moesten we ook van de schrik, toen Margreet er een enorme vogelspin ontdekte.

Donderdag en vrijdag waren 'bussie' dagen voor ons. Het openbaar vervoer werkt in Centraal Amerika zo soepel dat we donderdagochtend vertrokken van de finca in Nicaragua en vrijdagmiddag heel Costa Rica hadden doorkruist en in Changuinola, Panama, waren aangekomen. De hele reis verliep veel sneller dan we hadden verwacht ... tot aan de grens met Panama. Daar waren forse overstromingen geweest door zeer zware regens in de voorafgaande week. De weg was (weer?) vrij, maar in de dorpjes waren de mensen aan het ploeteren in modder en water om de boel weer een beetje op orde te brengen. We zagen ook huizen en bananenplantages, die waren vernield door landverschuivingen. Dan liggen toerist en triest maar één letter uit elkaar. Voor ons betekende het alleen een paar uren wachten, terwijl die mensen alles weer op moeten bouwen. Vóór onze busreis hadden we nog niets meegekregen van het slechte weer, maar inmiddels weten we dat grote gebieden in Midden en Zuid Amerika zijn getroffen door zware overstromingen. We houden het weer daarom extra in de gaten.

Gisteren hebben we na een kort bus- en bootreisje een leuk hostal gevonden in Bocas del Toro. Dat is tegelijk de naam van de hele eilandengroep en het belangrijkste plaatsje op Isla Colón. Ons thuis heet Hostal Hansi, aber das sehen wir diese mal durch die fingers. Hier gaan we genieten van hopelijk mooi weer en de natuur, de stranden en de Caribische zee. We moeten tenslotte toch eventjes bijkomenvan de lange reisdagen.

Hastaproxima.