We hebben niet stilgezeten sinds ons laatste reisverhaal. Sterker nog ... we hebben al weer twee keer geld moeten wisselen; van belizeaanse dollars naar hondurese lempiras en die weer naar nicaraguaanse cordoba´s.

Vorige week donderdag heeft onze reisgroep zich in Placencia een dag gesplitst. De ene helft heeft gedoken en daarbij veel grote murenes, zeekrabben en kreeften gezien temidden van prachtig koraal en andere kleurrijke zeebewoners. De andere helft heeft heerlijk aan het strand gelegen, gezwommen en gewandeld. De groepshereniging aan het einde van de middag was emotioneel, maar goed.

Vrijdags zijn we met de speedveerboot van Belize naar Puerto Cortes in Honduras gevaren. Een tochtje van vier uur, waarbij de meeste tijd ging zitten in het afstempelen van de paspoorten van zo´n 30 toeristen en de betaling daarvan. De douaneman kwam persoonlijk aan boord om alles chaotisch te laten verlopen en slaagde daar prima in door de eerste keer zijn stempel te vergeten. Retourtje naar huis met de taxi dus. In Honduras liepen we in een klein toeristenvalletje; de boot meerde af op een afgelegen plek, waar we weinig keus hadden dan in een gereedstaand, duur taxibusje te klimmen. Die bracht ons eerst naar Immigracion, daarna langs de flappentap die 'toevallig' bij de Burger King binnen stond en uiteindelijk naar onze bestemming. In Puerto Cortes kwamen we iedere keer dezelfde Hondurezen tegen; die waren eerst geldwisselaar, dan douanehulp en vervolgens assistent flappentap/BK-bestelling. Maar uiteindelijk zijn we veilig aangekomen in San Pedro Sula (noordwest Honduras), waar de taxibuschauffeur ons behulpzaam vlakbij ons hotel afzette.

Een jaar is lang, maar de wereld is groter. Daarom hebben we in centraal amerika El Salvador overgeslagen en Honduras, na ons eerdere bezoek aan Copán, nu als doorreisland beschouwd. Zaterdag zijn we met de openbare bus naar Danlí gereden en zondag de grens met Nicaragua overgestoken. Weet je wat dan wel ongemakkelijk aanvoelt? Als je tijdens een busreis door een heel vriendelijke Hondurees wordt gevraagd hoe lang je inzijn landblijft en wat je daar gaat doen en zien. En als je dan ook nog eens door je busbuurmeisje helemaal naar je hotel wordt gebracht. We hebben ons dan ook al voorgenomen om ooit nog eens in dit land met haar warme, aardige mensen terug te komen.

Maar Nicaragua is ook erg mooi en de mensen zijn er net zo vriendelijk als in Honduras. Afgelopen zondag zijn we er aangekomen in Estelí, een stadje met ongeveer honderdduizend inwoners een uurtje of twee over de grens. Geen opzienbarende plek, maar lekker om even bij te komen van alle buskilometers. Het 'bussen' bevalt ons overigens prima; de luxe varieert nogal, maar we hebben altijd een zitplaats en de rugzakken gaan mee in de bus. Net zoals in Guatemala (en Belize en Honduras) zijn het bijna altijd oude amerikaanse schoolbussen. Ze worden niet zo mooi gepimpt als in Guatemala, maar ook niet zo volgestouwd met passagiers. En daaronder zijn wij dan meestal de enige toeristen.

Vanuit Estelí hebben we nationaal park Miraflor bezocht om weer eens een flinke wandeling te maken. Onze lieve gids Oscar hield echter meer van paardrijden en omdat we zoveel nicaraguaanse cowboys zagen besloten we om dit ook maar eens te proberen. Onze stuitjes waanden zich weer even (vier uren!) in Guatemala, maar het was toch een leuke, afwisselende tocht. Een beetje natuur, watervalletje en ook nog een radiostation en dorpsschooltje bezocht. Oscar was trots op zijn geboortegrond. Niet vreemd als je weet dat er hier twintig jaar geleden nog volop burgeroorlog was, waarin ook Oscar´s vader is gestorven. Sinds die tijd is er enorm veel veranderd en is Nicaragua het veilgste land in Centraal Amerika.

Afgelopen dinsdag zijn we, met de bus natuurlijk, naar León gereden. Dit is de oude hoofdstad van Nicaragua met veel kerken, waaronder de grootste kathedraal van Centraal Amerika, en andere oude gebouwen, straten en gekleurde huizen. Ten westen van León ligt de vulkaanketen Los Maribios met 21 vulkanen, waarvan een aantal actief is. Nadat we woensdag de stad uitgebreid hebben verkend en digitaal vastgelegd, hebben we gisteren een trekkiing gemaakt naar de jongste vulkaan (geboren in 1850) op het westelijk halfrond, de Cerro Negro. Dat deden we met het vrijwilligersreisburo Quetzaltrekkers (www.quetzaltrekkers.com), die al haar winst overmaakt naar Las Tias, een lokale organisatie voor straatkinderen. Dat was dubbelmooi; een fraaie vulkaanwandeling en ook nog een goed doel steunen. We hebben deze keer geen gloeiende lava gezien, maar wel een hele mooie krater en we hebben een spectaculaire afdaling gemaakt. In ruim twee uur zijn we naar de top geklommen en hollend en tollend (Margreet 1 en Fons 2 keer over de kop) waren we in vijf minuten weer beneden.

Vandaag, vrijdag, hebben we een dagje aan het strand bij Las Piñetas gelegen. Na de Caribische zee hebben we nu dus in de Pacific gezwommen. Nou ja ... in de branding gestaan dan, want de golven zijn hier hoog en de onderstroom sterk en verraderlijk. We zijn lekker uitgerust en klaar voor ons volgende reisje naar Granada. Morgen gaan we weer lekker bussen.

Hasta luego!