Er was er één jarig, hoera, hoera! Allemaal bedankt voor de felicitaties aan Margreet. Door ons drukke reis- en feestprogramma konden we dit verhaal gisteren niet meer publiceren. De afgelopen negen dagen zijn we drie keer een grens overgestoken; Guatemala (1°) Honduras (2°) Guatemala (3°) Belize. En hebben we nog twee keer onze oude vrienden, de Maya's, opgezocht. Zowel in Copán als in Tikal waren ze niet thuis; vertrokken rond 900 na Christus. Maar wat ze hebben achtergelaten was ook hier weer machtig mooi.

Vorige week dinsdag zijn we om vier uur ‘s morgens met een toeristenbusje uit Antigua vertrokken naar Copán, net over de grens met Honduras. Copán is een klein, mooi stadje met als trekpleister de best bewaarde en onderzochte Maya bouwwerken in Centraal Amerika. Het complex is niet erg groot, maar de stèles en tempels zijn heel fraai gedetailleerd. We hebben er ‘s middags een uurtje of twee in alle rust rondgewandeld, nadat we bij de ingang waren verwelkomd door een groep papegaaien met schreeuwerige stemmen en kleuren.

‘s Woensdags gingen we weer terug naar Guatemala met als einddoel Rio Dulce. De reis verliep anders dan gepland; de chauffeur van de combi dropte ons een uurtje over de grens en zei dat we verder met de openbare bus moesten reizen. Omdat we hadden betaald tot Rio Dulce was hij nog wel zo 'vriendelijk' om onze kaartjes te betalen. De chauffeur van de grote, openbare bus bleek de Guatemalteekse versie van onze eigen Jan de Rooy: Juan del Rojo dus. We gingen zo snel dat een overnachting in Rio Dulce niet persé nodig was. Omdat het gebied ook wat onrustig is, hadden we hierover van tevoren al getwijfeld. Daarom besloten we nu in snelbusvaart onze plannen aan te passen. We zijn doorgereden naar Flores en hebben daar een colectivo naar El Remate genomen. Een gehucht aan de noordkant van het meer Petén Itzá zo'n dertig kilometer onder Tikal.

De volgende donderdag hebben we onszelf eerst getrakteerd op een vrije dag op de veranda van ons huisje in het groen. Toen het lees-, schrijf-, en rustwerk gedaan was, hebben we een middagwandeling gemaakt in de biotoop Cerro Cahui naast ons hotel. Een jonge, heuvelachtige jungle met veel vogels en mooie panorama's over het meer. We hebben ook wat slingerapen gezien ... en zijn er lek gestoken door de muggen, die blijkbaar niet weten hoe ze op onze muggenspray moeten reageren. We waren die dag de enige bezoekers en moesten ons om vijf uur langs het gesloten hek wurmen. Net als hun Maya voorouders was het personeel al vroeg vertrokken.

Vrijdagochtend zes uur waren we in Tikal, de grootste Maya vindplaats van Centraal Amerika; er zijn hier meer dan drieduizend bouwwerken gevonden, waarvan slechts een fractie is ontdaan van grond en groen. De (gedeeltelijk) gerestaureerde Maya gebouwen liggen verspreid over een oppervlakte van 16 vierkante kilometers. Daartussen lopen lange paden door de jungle. Veel groen en vogels dus met in de verte brullende brulapen en in de boomtoppen boven ons een grote groep slingerende slingerapen. Tikal is echt het hoogtepunt van onze Maya expedities; nergens anders konden we zoveel en zulke hoge piramides beklimmen. En als je dan op een 65 meter hoge piramidetop over de jungle uitkijkt ... niets dan groen met her en der toppen van Maya tempels ... dan worden wij helemaal stil en gelukkig.

Zondag zijn we weer op zes uur met een shuttlebus naar Belize-City vertrokken, waar we om twaalf uur met de (speed) veerboot naar Caye Caulker zijn gevaren. Dat is een klein eilandje (7 bij 0,6 km) voor de kust van Belize. Over het eiland lopen alleen zandwegen met als zwaarste transport electrische golfkarretjes. De rest is strandfietsers en blootvoetgangers; erg relaxed dus. Belize is een apart land in Centraal Amerika: De bevolking is niet spaans-indiaans, maar engels-afrikaans en ze spreken onderling een onverstaanbaar caribisch engels. Handig ... zo'n spaanse cursus!

Eergisteren hebben we een snorkeltocht van een halve dag gemaakt met drie 'duiken' rondom het rif voor de kust. Tweede grootste van de wereld, trouwens. Het was net een aquarium; veel felgekleurde vissen, prachtig koraal en zelfs nog een grote zeeschildpad gezien. Bij de tweede duik zwommen we midden tussen de pijlstaartroggen, die (helaas) werden gelokt met voer. In het begin best eng, maar later voelden we dat roggen een fijne, zijdezachte huid hebben.

Gisteren zijn we met boot-bus-boot naar Placencia gereisd, een kleine badplaats op het Belizeaanse vasteland. De tweede boot was nodig om een lagune over te steken. Om half zes opgestaan en om vier uur hadden we een betaalbaar (Belize is duur) huisje gevonden op het strand. Margreet had dus een lange, drukke reisverjaardag, maar zat wel om half vijf met een cocktail op een strandstoel onder een palmboom in de zon. Ze had van ons reisgezelschap extra belminuten kado gekregen en daarmee heeft ze zich ‘s ochtends al door pa en ma laten feliciteren. Helemaal goed dus.

Overmorgen, vrijdag, gaan we met de boot naar Puerto Cortes, Honduras. Maar niet voordat Fons morgen een dag heeft gedoken en Margreet zich nog bedenkt hoe ze die dag liggend door zal brengen.

Amor y Salut.